Het verhaal start met dat een jongen, genaamd Enzo, een vreemd Ding vindt in zijn tas. Een doosje met daarin een voorwerp. Het blijkt een aansteker te zijn. En die aansteker is een zipper. Daarmee kan Enzo zichzelf verplaatsen naar een andere plek..
Enzo woont met zijn moeder in een kleine woning. Wat er met vader is gebeurd, blijft een beetje in het midden. Op school wordt Enzo steeds door zijn pestende meester Harro belachelijk gemaakt. Gelukkig is het zo absurd, dat kinderen hun eigen meester er niet snel in zullen herkennen. Dan zijn er ook nog de twee boze, pestende jongens die Enzo Yo en Watnou noemt (omdat ze dat steeds zeggen). En dan vergeet Enzo ook nog elke dag zijn sleutel en moet hij steeds de sleutel bij de de oude buurvrouw Bibi halen, nadat hij eerst uren naar verhalen over haar leven moet luisteren. Je voelt al snel aan dat dat met een reden moet zijn, want dat alles een reden heeft, maakt Thomas van Luyn subtiel duidelijk in dit boek. Vooral de oplettende lezer zal het merken. Steeds meer puzzelstukjes vallen op hun plaats.
Samen met klasgenoot Kira en onbekende Ken gaat Enzo de strijd aan tegen de Oni. Oh, en dat je het even weet, er is geen meervoud van Oni. Het is gewoon Oni. Ook al zijn ze met heel veel. De Oni zijn niet voor iedereen te zien. Ze zijn dol op wolken, want die vorm nemen ze graag aan, dan zijn ze zelfs onzichtbaar of moeilijk te zien voor die paar kinderen die ze wel kunnen zien. De Oni kunnen om je heen gaan zitten, waardoor je je altijd boos voelt of heel depressief. Een hele mooie metafoor, zo'n boos wezen dat je moet verslaan om weer blij te worden. Ze zijn te verslaan maar hoe? Dat is nog heel ingewikkeld. Zullen Kira, Enzo en Ken de Oni kunnen verslaan?
Het is een spannend, avontuurlijk en humoristisch boek. Met korte hoofdstukken weet Thomas van Luyn de lezer er goed bij te houden ondanks dat er veel gebeurt in korte tijd. Daarbij helpen de illustraties van Sophie Pluim voor een goede indruk van het verhaal. De illustraties zijn strak en maken het plaatje compleet. Leuk ook dat je haar stijl wel herkent uit andere boeken, maar toch is het dit keer zo anders. Heel uniek!