'Als iedereen zegt dat je vreemd bent ga je je niet vanzelf vreemd gedragen?'
Dit meeslepende, soms was ontroerende en heftige verhaal gaat over de twaalfjarige Álfur uit Kópavogur in IJsland, Je leest hoe hij leert omgaan met het feit dat zijn broertje Eiki autistisch blijkt te zijn. De wijze waarop Arndís Thórarinsdóttir dit uitgewerkt heeft, is zeer krachtig, want zoals Álfur meerdere keren laat blijken in het verhaal: 'Eiki is misschien niet zo heel vreemd, alleen een beetje...bijzonder.' Álfur vindt het juist erg bijzonder dat zijn broertje door ('zogenaamde') specialisten en zijn ouders het label autistisch opgeplakt krijgt. Hij is gewoon bijzonder; je moet gewoon weten hoe je met hem om hoort te gaan en Álfur heeft het idee dat hij de enige is die Eiki snapt. Mooi hoe je leest dat Álfur in het begin er ook echt van overtuigd is dat Eiki gewoon is, dat iedereen het gewoon helemaal verkeerd ziet en dat hij uiteindelijk inziet dat zijn ouders en anderen gelijk hebben. Misschien hebben ze niet gelijk met alles, want Álfur accepteert niet dat ze ineens glutenvrij gaan eten en dat er vermoedelijk een verhuizing aan komt.
De weg naar acceptatie is prachtig in beeld gebracht door de rol die Álfur heeft in het geheel. Duidelijk wordt dat hij eigenlijk het liefst voor iedereen wil zorgen, want hij snapt anderen die bijzonder zijn. Zo zorgt hij niet alleen voor zijn autistische broertje Eiki, maar ook voor zijn tante Harpa, een bekend oud-turnkampioen, die een teruggetrokken bestaan leidt. Zijn moeder wil geen contact met haar zus en als Álfur zijn tante uiteindelijk ontmoet, snapt hij het niet. Hij begrijpt haar wel en kan prima met haar overweg. Ook de issues van tante Harpa worden duidelijker naarmate het verhaal vordert en ook hier accepteert Álfur het vreemde gedrag pas later. Hij heeft het beste met anderen voor en ziet graag het positieve, ook al is hij er zich bewust van dat anders zijn aandacht trekt: 'Mensen kijken nu eenmaal naar dingen die anders zijn. Zo werken je hersenen gewoon. Je kijkt langer naar iets wat anders is dan je verwacht.'
Naast deze acceptatie wat betreft voornamelijk Eiki en een kleine beetje het vreemde gedrag van tante Harpa, speelt turnen een grote rol in dit boek. Álfur turnt op hoog niveau. De vriendschap met Ragnar, die ook turnt, en de turntrainingen vormen een rode draad in dit verhaal. Ze laten zien wie Álfur buiten zijn gezin om is en hoe Álfur groeit in zijn proces van acceptatie.
Het verhaal bevat best veel tijdsprongen. De overgang tussen sommige hoofdstukken is wat abrupt en beslaat wat tijd. Soms gaat het wat van de hak op de tak. Dat past goed bij dit boek, maar het kan een lezer ook wat uit het verhaal houden. Die vaart wordt vooral ervaren door de afwisseling tussen korte hoofstukken, zoals de beschrijving van de kerstvakantie en de langere hoofdstukken met grotere wat heftigere gebeurtenissen, zoals een brand bij tante Harpa. Daarnaast barst het boek van mooie taal en krachtige zinnen, waarvan je er hierboven al een paar hebt gelezen.
Mooi hoe het boek op verschillende manieren duidelijk maakt dat je alles kunt wat je zelf wilt en niet wat anderen willen dat je kan. Daarnaast geeft het verhaal van Álfur inzicht in dat wat de een gewoon vindt, voor een ander niet gewoon hoeft te zijn. Het gaat niet zo zeer om wat autistisch zijn is, maar meer over hoe accepteer jij dat een ander anders is? Kortom, een fijn goed te lezen boek dat je na doet denken.
Jammer dat het boek niet meer passende illustraties van Linde Faas bevat dan de illustratie op de voorkant en de tekeningen aan het begin van elk hoofdstuk.
Geschikt voor lezers vanaf een jaar of 10.
Schrijver: Arndís Thórarinsdóttir
Illustrator: Linde Faas
Vertaler: Willemien Werkman
Jaar: 2024
Genre: fictie
Leeftijd: 10+
Uitgeverij: Volt