De lieve, maar wat naïeve Jonas mier is een bijzondere mier. Als je goed kijkt naar de illustraties en nauwkeurig leest, merk je al snel dat Jonas niet zo maar een mier is. Is hij wel een mier? Hij is zo dik dat hij geeneens in Mierenhoop Drie past. Hij leeft buiten, dag en nacht, wat voor een weer het ook is. Hij is dus veel alleen, terwijl hij er heel graag bij wil horen. Gelukkig heeft hij een vrolijke vriendin, de mier Bout, die ook een beetje buitengesloten wordt door de andere mieren. Zij vrolijkt hem op. Een heel fijn tweetal dat elkaar goed aanvult. Op een gegeven moment krijgt Jonas last van de Brommeritis. Hij voelt inwendig een brom opzwellen en daardoor voelt hij zich anders dan de andere mieren. De opperbouwmier houdt hem voor de gek en vertelt dat het een besmettelijke ziekte is. Jonas besluit weg te gaan en Bout komt hem achterna. Dat wordt een mooi en spannend avontuur waarin hij achter zijn ware aard komt en hij komt erachter wat hij het liefste wil en wil zijn.
Het boek valt, naast de prachtige illustraties, vooral op door de originele schrijfwijze. De manier waarop de verteller de lezer erbij houdt en aanspreekt is voor kinderboeken nog best uniek en zorgt voor meer betrokkenheid. Zinnen als 'Ja, je hebt het niet verkeerd gelezen.', 'Ben je benieuwd hoe ik dat allemaal weet? Goed ik leg het je uit. Kom ga zitten...', of 'Lezers, als ik van één ding zeker ben....' maken de verteller zichtbaar. Voor sommige kinderen zal dat in het begin wel even wennen zijn, net als sommige woorden, zoals microperistaltiek. Maar door de afwisseling tussen humor, ontroering, saamhorigheid en spanning zal dit boek toch zeker boeien.
De sfeer in het boek is extra mooi door de veelal oranje illustraties met grijs, bruin, zwarte tinten die heel gevarieerd terugkomen in dit verhaal. Ze laten soms net iets meer zien dan het verhaal zelf laat zien of verduidelijken juist het verhaal op een fijne wijze.
Een wondermooi, aansprekend verhaal over zijn wie je bent, moed, familie, vriendschap en liefde.