Een lief prentenboek ideaal voor de jongste kleuters of voor peuters die bijna naar school gaan.
Josefien wil niet naar school, maar ze moet van haar ouders. Dat ze niet wil, valt goed van haar gezicht af te lezen. Als ze op een gegeven moment heel boos wordt, omdat haar ouders zo aandringen, schreeuwt ze zo hard dat haar ouders ineens klein worden. Dat schreeuwen is heel mooi geïllustreerd, want Josefien heeft een wel heel grote mond. Heel handig, zulke kleine ouders! Zo kan ze naar school mét haar ouders. Die stopt ze onder haar vleugels. Alle andere kinderen op de vleermuisschool zijn sip, dat straalt van de gezichten af. Zij missen hun ouders. Josefien is blij dat ze haar ouders mee heeft. Dat scheelt afscheid nemen. Maar zo makkelijk en fijn blijkt het toch uiteindelijk niet te zijn. Zelfs heel onhandig. Als dat maar goed komt.
Een bijzonder geïllustreerd prentenboek dat opvalt vanwege de stijl (potlood) en de kleuren (vooral zachte, maar wel donkere herfsttinten en knalroze vleugels van Josefien). De illustraties vullen het verhaal goed aan. Zo zie je Josefien voordat ze naar school gaat naar buiten kijken, heel veel verschillende dieren op weg gaan naar hun eigen school. Josefien komt op een school voor vleermuizen. Het was ook mooi geweest als alle dieren naar eenzelfde school waren gegaan. Dat had de diversiteit nog meer kunnen laten zien. Hoewel, de vleermuisjes in dit boek zijn net even anders geïllustreerd: andere kleuren van het gezicht, andere oren, de een iets dikker dan een ander en de een grappiger dan de ander.
Een lief en hartverwarmend verhaal waar kinderen zich in kunnen herkennen als het gaat om afscheid nemen en zelfstandiger worden. De uitdrukking 'onder moeders paraplu' is er een die bij dit boek past. Dat zegt genoeg.