'Je mag anderen niet de schuld geven dat je bent wie je bent, dat je doet wat je doet, dat je geworden bent wie je bent. Of nou ja, dat mag wel even- natuurlijk mag je kwaad zijn om de shit waarin je door anderen terecht bent gekomen, maar daarna moet je verder, daarna moet je je leven weer in eigen hand nemen: je bent zelf verantwoordelijk voor hoe het verder gaat. Of je nou hoog springt of laag.'
Wat een wijze les van de zestienjarige hoofdpersoon Mylo aan het eind van het boek. Een les die iedereen zou moeten onthouden en die Mylo zich pas aan het eind van het verwerken van een heftige gebeurtenis realiseert. Daar is heel wat aan voorafgegaan. En niet zo maar iets. Mylo heeft zijn beste vriend Mees per ongeluk vermoord. Een slechte timing. Hij had beter moeten weten en dat is onvergeeflijk. Rondlopen met de dood van je beste vriend op je geweten doet wat met je. Het laat je niet meer los en dat proces van verwerken verwoordt Marco Kunst krachtig vanuit Mylo in dit boek.
Mylo heeft het heel zwaar na het ongeluk en krijgt zijn leven niet meer goed op de rit. Hij besluit met opa naar Amerika te gaan om zijn vader te zoeken, die daar (vermoedelijk) woont. Die tocht is ook niet makkelijk; opa krijgt meer last van zijn vergeetachtigheid en deelt steeds meer van zijn eigen verleden. Door al deze verhalen en gebeurtenissen vallen voor Mylo steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats en ontdekt hij patronen. Helemaal als hij zijn vader heeft gevonden en met hem in gesprek raakt.
Het boek heet niet voor niets Patroon, want Mees gaat dood door het experimenteren met een patroon. Maar niet alleen naar dat patroon wordt verwezen; ook naar het patroon waarin Mylo gevangen zit. Een patroon dat zichzelf herhaalt. Mylo's opa breekt door de oorlog in Vietnam waar hij aan mee moest vechten en is daarna niet in staat om van zijn eigen zoon te houden. En zíjn zoon kan daardoor weer niet van zijn eigen zoon houden...
Dat patroon in dit boek, maakt het een erg sterk boek. Zonder dat het er te veel bovenop ligt, barst het boek van de patronen om vervolgens te laten zien hoe de personages omgaan met die patronen.
Knap hoe Marco Kunst zo'n beladen zwaar onderwerp uit te werken in een goed, vlot leesbaar boek waarbij hij bij de kern blijft en zelden afwijkt. De vlotte schrijfstijl die past bij het taalgebruik van de huidige pubers én het Engels, maken het een goed leesbaar boek.
Het boek snijdt vele belangrijke (pittige) thema's aan als rouwverwerking, posttraumatische stressstoornis, relaties binnen families, volwassen worden, zelfdoding.
Een intens, krachtig boek waar menigeen kippenvel van zal krijgen, omdat het proces en de patronen voor menigeen (helaas) herkenbaar zullen zijn.