Het was de eerste keer lezen even wennen. Het gevoel bekroop me dat het niet helemaal klopte, maar de illustraties van Merel Eyckerman waren zo fijn en lieflijk dat ik er weinig waarde aan besteedde. Toen ik de hint op de laatste bladzijde las, viel het kwartje pas. Och, ja, dat was dit boek! Dat gebeurt er dus als je zo nieuwsgierig bent naar het verhaal dat je niet eerst uitgebreid even checkt welk boek je ook alweer in handen hebt en gewoon de kaft van tevoren had bekeken... Dan had ik de clou geweten. Maar zo werkt het met kleuters toch ook? Ze duiken graag meteen in het verhaal. Je gaat ze (meestal) niet uitgebreid informeren over de achterkant en de manier waarop je dit moet lezen.
Nee, je gaat juist in gesprek met kinderen: wat gebeurt er? Wat zie je? Zou het verhaal anders worden als we het anders lezen? Nadat ik het boek andersom las, werd ik laaiend enthousiast. Wat een mooi verhaal en wat een goeie insteek! Het contrast tussen uitsluiten en erbij horen is sterk uitgewerkt. Haast magisch. Als je het boek 'gewoon' leest horen de twee otters er niet bij, maar als je het verhaal van achteren naar voren leest, gebeurt er iets heel anders. Wat daarbij erg fijn is, is dat je goed kunt spelen met de klanken tijdens het voorlezen, waardoor woorden net een andere betekenis krijgen.
Leuk dat er meer van boeken bijkomen die andersom gelezen worden! Dat zorgt goed voor begrip. En wat gebeurt er als de voorlezer dit bij elk boek dit zou doen? Zou het nog kloppen?