'Verhalen kunnen de wereld veranderen. Ze veranderen de toekomst door de geesten en harten te veranderen van mensen die ze lezen en ze horen. Dat zijn krachtige betoveringen.'
Dit is een hartverwarmend, spannend en ontroerend boek over Bianca die haar broertje wil redden. Haar vijfjarige broertje Finn is namelijk veranderd in ijs en hij is niet de enige. Er zijn steeds meer kinderen die veranderen in ijs. Het bijzondere is dat de dokter nog wel een hartslag kan waarnemen en dat niemand weet hoe het deze kinderen in het stadspark terecht zijn gekomen. Bianca gaat op onderzoek uit en heeft al snel door dat het veranderen in ijs te maken moet hebben met een bijzonder zilveren, haast lichtgevend boek, 'De verdwijnende wereld'. Ze komt achter een heel bijzonder geheim dat te maken heeft met de ijskinderen én de wereld. Een lange man met een hoed heeft met dit geheim te maken. Het geheim is niet zo zeer dat deze lange man geen man is maar een jongen, Jack, die op schouders loopt van de tweeling Trippel en Trappel en de jongen Quilo. Het geheim dat ze hoort heeft te maken met een veel groter werelds probleem. Bianca luistert hen af en weet nu zeker dat ze door dat boek haar broertje kan redden en zelf in ijs kan veranderen. Als ze een boek te pakken krijgt, komt Bianca in een andere wereld, in Winterdam. Een prachtige sneeuwwereld. Alles is hier winters en hier blijken de kinderen die veranderd waren in ijs, ineens te leven. Het gekke is dat Bianca zich zelf bijna niks herinnert over haar echte wereld en niet meer weet hoe ze in deze wereld terecht is gekomen. Ze heeft net als ieder ander kind een winterdier, Pordis, een rendier met wie ze in haar hoofd kan praten, een eigen wintertotem. Wat volgt is een spannende zoektocht naar Finn in Winterdam en een toch wel wat bijzondere ontknoping in een wereld die in gevaar is.
De manier waarop dit verhaal geschreven is is spannend. Het is sprookjesachtig en vlot beschreven. Wat mooi bedacht is, is hoe Jack, Trippel, Trappel en Quilo voor vorst, hagel, ijzel en Noordenwind staan en hoe dat verwerkt is in het verhaal. Aan het eind is het wel wat belerend met betrekking tot klimaatverandering. Dat past niet helemaal bij de rest van het verhaal. Het voelt een beetje alsof de schrijver op het eind de lezers nog snel wat wil leren over fossiele brandstoffen, stijging van de zeespiegel en temperaturen en wat gevolgen klimaatverandering zijn. Niet zo gek misschien omdat M.G. Leonard toelicht dat dit verhaal is geschreven als een strijdkreet voor positieve verandering en dan voornamelijk ten aanzien van het klimaat.
Het boek bevat veel sierlijke, sprookjesachtige tekeningen van Penny Neville-Lee. De ene illustratie past net iets beter bij het verhaal dan de andere, maar over het algemeen geven ze een mooi beeld van de winterse wereld. En dan het omslag niet te vergeten, een echt winterse omslag dat uitnodigt.
De schrijfster licht achterin het boek toe dat ze elementen heeft ontleend aan De sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen, De egoïstische reus van Oscar Wilde en Pinokkio van Carlo Colodi. Als je die verhalen kent, herken je de elementen goed. Ken je ze niet, dan is dit gewoon een mooi nieuw sprookje.