'Soms vraag ik me af hoeveel mooie woorden er in de wereld zijn die ik mis omdat mijn leven zo anders is dan dat van andere mensen.'
Lente loopt weg uit het weeshuis en gaat op haar doel af. Ze loopt naar het huis van de heks waar iedereen het over heeft, want een ding weet ze zeker: ze is een heks en ze droomt ervan bij haar te gaan wonen. Ze wil een thuis en voelt dat dit haar thuis is. Lente weet dat ze anders is dan andere mensen: ze heeft bijzondere krachten, praat met Windwever de pratende kraai en ze houdt enorm van poëzie. Lente heeft magisch talent. De boze, chagrijnige heks laat haar binnen en Lente komt er al snel achter dat iedereen de waarheid sprak, want ze gooit Lente in de oven. De sfeer zit er direct goed in. Toch weet Lente uit te komen en ze komen samen tot een idee. Als Lente alle honderd-en-een-halve betoveringen uit het toverboek van de heks kan uitvoeren, neemt de heks haar aan als leerling en mag ze in het witte huisje in het bos blijven bij de heks. Ze moet alles zonder de hulp van de heks doen en heeft er bijna een jaar voor. Als het niet lukt, moet Lente haar toverkracht aan de heks geven. De momenten waarop Lente de toverspreuken uitprobeert en de resultaten van de spreuken zijn soms best grappig. Lente krijgt hulp van het buurmeisje Sarina dat ze ontmoet. De vriendschap die ontstaat is heel mooi uitgewerkt, met ups en downs. Ook ontmoet Lente de elf Reep. Elfen en heksen gaan niet zo goed samen en de haat-liefdeverhouding die ontstaat, is mooi uitgewerkt tot op het eind van het verhaal.
Zal het Lente lukken om alle spreuken te leren?
Er gebeurt veel in dit boek, van spannende, magische, donkere mysteries, tot subtiel grappige, speelse gebeurtenissen of elementen. De band met de heks wordt prachtig uitgewerkt. De vriendelijkheid en inspanningen van Lente om een relatie op te bouwen met de chagrijnige, oude heks zorgen ervoor dat je steeds benieuwd blijft of die oude heks nou eens een keer aardig gaat doen en zwicht voor Lentes inspanningen. Elk hoofdstuk start met een kort, klein gedicht, waarvan sommige doordenkertjes zijn. Je zou je dus kunnen afvragen of elke lezer het nut ervan in zal zien als ze misschien niet allemaal worden begrepen. Het taalgebruik is soms best moeilijk of figuurlijk door de setting waarin het verhaal zich afspeelt. Meest geschikt voor kinderen vanaf een jaar of 11, ook vanwege de donkere setting en de spookachtige, spannende momenten.
VDe oorspronkelijke titel is 'The Grace of Wild Things' en past wat betreft de gebruikte beeldspraak nog beter bij dit boek. oor liefhebbers van het sprookje Hans en Grietje of Anne van het Groene Huis die net iets meer van een donker randje houden.'
Vrienden zijn met iemand voelde inderdaad alsof je een veilige, fijne plek had om naartoe te gaan als je die nodig had.'