"De natuur en het klimaat, daar moest dit boek over gaan, want daar denken veel kinderen over na. Toch gaat 'Het regent ganzen' ook over iets anders. Eigenlijk wilde ik niet over pesten schrijven. Daar zijn al zoveel boeken over. Toch schreef ik dit verhaal. 

​

Lian heeft echt geen zin in het schoolkamp, 24 uur per dag met die rotmeiden op een camping ... Mama en de meester nemen het probleem niet serieus. Zij vinden dat Lian gewoon wat beter haar best moet doen om vrienden te maken. Was papa er maar, die begrijpt haar tenminste. Natuurlijk gaat het op kamp precies zoals Lian al vreesde. Maar wat ze niet had verwacht, is dat ze veel dapperder is dan ze dacht. En dat levert haar échte vrienden op!

Ik kom vaak op scholen om voor te lezen en te vertellen over mijn boeken. Soms zie ik het dan opeens: een blik, rollende ogen, gefluister. Meidenvenijn. Vroeger bestond dat al en nu is het er nog steeds. Volwassenen die als kind gepest werden, vertelden mij dat ze daar nu nóg last van hebben. Ze zijn altijd voorzichtig, op hun hoede, als ze nieuwe mensen ontmoeten. ‘Zal ik iets zeggen, zullen ze me uitlachen, ben ik hier veilig?’ Ze zijn waakzaam, net als ganzen. Klaar om te vluchten. Een jonge vrouw zei: ‘Natuurlijk had ik gewild dat die meiden mij niet hadden buitengesloten, maar wat ik vooral erg vond, was dat mijn juf het niet zag. Dat ze míj niet zag.’

Daarom heb ik dit boek geschreven. Ik hoop dat ouders en leerkrachten het
probleem serieus zullen nemen wanneer kinderen vertellen dat ze gepest
worden. En ik wens iedereen een Simon!'