Net als het andere boek 'De laatste beer' is ook dit boek van Hannah Gold weer prachtig. Een boek over een vriendschap tussen dier en mens of beter gezegd over de liefde tussen mens en dier die ontzettend krachtig is uitgewerkt.
In dit boek draait alles om Rio. Hij moet logeren bij zijn oma, die in Californië, woont; in Oceaanbaai. Dat is nogal een verandering: vanuit Engeland verhuizen voor een tijd naar Californië. De reden dat Rio naar zijn oma moet, is een verdrietige. Het gaat namelijk niet goed met zijn moeder. Zij is opgenomen in een kliniek en de oma aan de andere kant van de wereld, die hij nooit heeft gezien, is de enige persoon naar wie kan. Hij vindt het niks en mist zijn moeder. Als Rio het meisje Marina ontmoet én als hij een door zijn moeder gemaakte tekening van een walvis, genaamd Witsnuit vindt, is dat het begin van verandering. Hij mag mee met de boot van haar vader die walvisspottochten organiseert waardoor hij meer waardering krijgt voor de zee en het leven in de zee. Ze gaan uiteindelijk op zoek naar Witsnuit die verdwenen lijkt te zijn. Kunnen ze Witsnuit vinden?
De ontwikkeling die Rio doormaakt in dit boek is sterk uitgewerkt. Van boosheid en frustratie naar een hart dat overloopt van liefde. Van zorgen voor naar verzorgd worden, precies zoals het hoort. Van alleen naar samen. Prachtige thema's die de kern van dit verhaal vormen. Soms iets te voorspelbaar en niet realistisch waarbij de klimaatverandering er net iets te dik bovenop ligt, maar ondanks dat een prachtig liefdevol boek.
Het is tevens een heel leerzaam boek om meer te weten te komen over grijze walvissen, want je leest bijvoorbeeld over wat grijze walvissen anders maken dan andere walvissen.