Na het succes van Gozert en Luna (die ik beide met enorm veel plezier heb gelezen) had ik hoge verwachtingen van dit derde en laatste deel in de serie over Gozert, Luna en Ties, maar nu ik het boek uit heb, is het zoeken naar woorden om te beschrijven wat ik er nu écht van vind.
Direct vanaf het begin weet je dat je een boek leest dat Pieter Koolwijk heeft geschreven: veel korte zinnen, grappige uitspraken en makkelijke, toegankelijke taal. Je zit ook direct weer in de wereld van Gozert en Luna; je hebt de andere boeken hiervoor zeker niet nodig en toch gaat het verhaal verder. Een echt eigen verhaal.
Het verhaal gaat over de zoektocht van Gozert om erachter te komen of hij wel of niet in deze wereld, bij Ties, thuis hoort. Alleen Ties ziet hem en Luna hoort hem. Verder is Gozert onzichtbaar, maar is dat wat hij is? Wat is hij eigenlijk? Dat hij de overleden broer is van Ties, is duidelijk. Dat weet iedereen. Maar wat nieuw is, is dat Gozert zijn kleur verliest, hij wordt grijs en dat maakt Gozert onzeker in wie of wat hij nu eigenlijk precies is. Dit lijkt te komen doordat Ties steeds meer andere vrienden maakt en steeds beter zonder Gozert lijkt te kunnen. De zoektocht van Gozert naar wie hij nu echt is, is wat gehaast, helemaal zoals Gozert is; precies goed passend dus. Toch leidt dat gejaagde wat af van het verhaal en de gebeurtenissen in het overgrote deel van het verhaal lijken in het begin niet direct belangrijk voor de rest van het verhaal. Uiteindelijk valt alles op de laatste bladzijden op z'n plek en kun je zeker stellen dat het hele verhaal van Gozert klaar is en mooi is. Dat het verhaal nu klaar is, zullen vele jonge lezers jammer vinden, want de belevenissen en de vriendschap in dit boek knallen van de bladzijden. Iets wat veel kinderen zal boeien. Kinderen die de boeken en dus de verhalen van Gozert en Luna kennen, zullen dit verhaal mooi vinden. Heb je de andere delen niet gelezen, dan is het misschien wel lastig om te begrijpen hoe Gozert in elkaar zit en dus ook om het eerste deel van het boek goed te kunnen volgen. Ook al wordt daar juist beschreven hoe Gozert is, maar hij is zo prachtig bijzonder, dat dat bijna niet in een aantal hoofdstukken uit te leggen valt.
Fijn bij het verhaal zijn de dromerige, kleurrijke illustraties van Linde Faas die het lezen tot uiteindelijk tot een waar feestje maken. De sfeer, de emoties die in het boek verwerkt zitten, zijn door de illustraties extra mooi en sterk uitgewerkt. Werkelijk prachtig.
Misschien komt het door de hoge verwachtingen die ik had omdat ik de boeken Gozert en Luna zo mooi vond en doordat veel mensen heel lovend zijn over dit boek, dat ik uiteindelijk ietwat teleurgesteld ben over het boek. Ik moest me door bepaalde delen van het boek worstelen, maar het boek móest uit, want ik wilde gewoon weten hoe het zou eindigen (maar eigenlijk voelde je al snel genoeg wat er zou gebeuren en was de weg ernaar toe wat lang) en voor mijn gevoel kon ik het de lieve, grappige, stoere Gozert, de gevoelige Luna en de leuke Ties niet aandoen, niet verder te lezen, want die had ik al na boek één en twee in mijn hart gesloten.
Al met al een mooi verhaal, dat zonder de illustraties van Linde Faas niet zou zijn geweest wat het nu is, maar wel een verhaal dat niet elk kind direct in z'n greep zal houden.